Op de algemene ledenvergadering van vrijdag 29 september droeg Marijke Bilkert het voorzitterschap van SVV Griffioen over aan Anita Schimmel. Marijke en haar man Roy werden lid van onze vereniging in 2003, en waren beiden zeer actief bij Griffioen. De laatste 12 jaar maakte iedereen Marijke mee als een bevlogen voorzitter van onze vereniging. We blikken met haar terug op een enerverende periode.

Marijke, wanneer begon jouw schietcarrière?

‘Dat was in ’83. Ik werkte als deskundige infectiepreventie bij een ziekenhuis in Schiedam en kwam in de trein regelmatig een dame tegen die in hetzelfde ziekenhuis bleek te werken. Als we elkaar zagen, gingen we bij elkaar zitten en toen ik op een dag naar haar weekend vroeg, zei ze dat ze Nederlands Kampioen Groot Kaliber Standaard Geweer was geworden. Ik feliciteerde haar en vertelde dat mijn man Roy ook zo graag nog eens wilde gaan schieten. “Ga een keer mee”, zei ze. Zo begon het. Roy was meteen verkocht, ik iets later.’

Welke discipline werd het voor jullie?

‘Standaard Geweer en Veteranengeweer. We hadden allebei een standaard geweer en daarnaast een Mauser, een Springfield, een Zwitserse K31, een zwartkruitrevolver en een Nitro revolver. We schoten bij All Arms in Rotterdam op de baan van KSVR.’

Hoe kwamen jullie bij SSV Griffioen terecht?

‘Roy werkte bij TNO in Delft, maar vond een andere baan. De leukste baan die je kunt krijgen als sportschutter. Hij werd Analist voor Wapensystemen en Munitie bij het Ministerie van Defensie, waarbij hij bijvoorbeeld met Leopard 2 tanks te maken kreeg. Zijn functie verhuisde van Den Haag naar ’t Harde. Toen besloten we in Hoogland te gaan wonen en werden we lid van SSV Griffioen. Dat was in 2003. Zelf werkte ik al enige jaren bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg, wat ook een geweldige baan was.’

Waarom besloot je actief te worden in het bestuur?

‘Er was veel te doen. De vereniging had in 2004 een nieuwe accommodatie voor elkaar gekregen, maar zeven jaar later bleek er financieel en organisatorisch veel mis te zijn. Twee besturen achter elkaar vielen naar aanleiding van de problemen, waarna Hajo Voskuil als interimmer de vereniging uit het slop ging trekken. Intussen richtten Rein Mulders, Wim den Hartog en Hans Geerts een aparte stichting op voor het beheer van de accommodatie. Ik werd toen secretaris van Griffioen en Raymond van den Ende werd penningmeester. Hij mocht uit schoenendozen de financiële administratie opduiken.’

Waren dat zware tijden?

‘Ja, het voortbestaan van de vereniging hing aan een zijden draadje, maar dat draaide vrij snel bij. En toen Hajo het na een aantal jaren genoeg vond, nam ik zijn rol als voorzitter over. Ik was met pensioen en wilde actief blijven. Dat kon in de zorgsector, maar ook bij Griffioen. Ik koos voor het laatste. De vereniging groeide en daarmee ook het werk voor de vrijwilligers.’

Wat vond je vooral leuk aan je werk als voorzitter?

‘Heel veel, maar vooral de werving en selectie van nieuwe leden. Ik heb in mijn werk nooit in sollicitatiecommissies willen zitten, maar de ontmoetingen die ik hier had met allerlei mensen met heel verschillende beroepen waren enorm leuk. Of er kwam een stel waarvan de een heel graag wilde schieten, terwijl de ander maar aarzelend was meegekomen. En dat ze dan later allebei laaiend enthousiast zijn. Dat had ik nooit willen missen. Andersom kreeg ik regelmatig van nieuwe leden te horen dat ze zich bij hun eerste gesprek zo welkom voelden.’

Waren er ook minder leuke kanten?

‘Zeker. Dat je bericht van de KNSA krijgt dat je iemand moet royeren. Dan ga je onderzoeken wat er aan de hand is, met de betrokkene praten, kijken wat je kunt doen … dat is minder leuk.’

Je man Roy was ook actief bij Griffioen. Kun je daar iets over vertellen?

‘Dat klopt, en dat was ideaal. Doordat de schietsport de hobby van ons beiden was, konden we allebei zoveel tijd als vrijwilliger aan de vereniging besteden. Roy coördineerde het onderhoud en zorgde dat de banen er zo keurig uitzien als vandaag. Hij ging dan naar Rein en Wim om te pleiten voor budget om alles te schilderen, aanpassingen uit te voeren en nog veel meer. Maar vanaf eind 2021 kreeg hij last van vermoeidheid. Bij het onderhoud op de 100 meterbaan gebruikte hij een fiets. In het voorjaar van 2022 bleek hij een tumor onder zijn tong te hebben. Er volgden twee gecompliceerde operaties. Die slaagden, maar de vermoeidheid bleef en verergerde. In februari 2023 werd ALS bij hem vastgesteld, de oorzaak van zijn vermoeidheid. Voor ALS bestaat geen remedie en het is dodelijk. Roy overleed op 17 maart dit jaar. Onze warme contacten met de mensen van Griffioen hebben het proces voor ons verzacht.’

Op de algemene ledenvergadering werd niet alleen jij tot Erelid benoemd, maar ook Roy.

‘Ja, dat was heel ontroerend. Anton Sip kwam met het voorstel om dit alsnog postuum te doen. Roy was door het bestuur al Lid van Verdienste gemaakt in februari 2023, daarvoor is geen goedkeuring van de leden nodig. Op de eerstvolgende algemene ledenvergadering zou worden voorgesteld dat Roy Erelid zou worden, maar hij overleed voor die tijd. Daarna hebben we er niet meer aan gedacht. Nu is het alsnog gebeurd en dat is fijn.’

Je stopt als voorzitter, wat ga je nu doen?

‘Roy en ik woonden tot ons 50^e in de omgeving van Delft. Daar hebben we onze grootste vriendenkring en ik keer daarnaar terug. Roy zou dit zelf niet gedaan hebben als hij was achtergebleven, maar hij vond het wel de beste keuze voor als ik alleen zou komen te staan. Ik heb daar vrienden om mee naar het theater of een museum te gaan, om mee te fietsen of om koffie mee te drinken als ik het even moeilijk heb. Ik stop ook met schieten.  Voor Griffioen zal ik de ledenadministratie blijven doen tot daar een opvolger voor is gevonden. Ik vond, dankzij tips van vrienden, een ruime flat in Rijswijk. Volgend jaar start ik als vrijwilliger bij stichting ALS, die geld inzamelt voor onderzoek naar deze ziekte. Misschien kan ik daar de brug slaan tussen de medische wereld en de fondsenwervers. Als je bij de pakken gaat neerzitten, raak je iedereen kwijt. Ook jezelf. Ik ben nu 73 en heb energie genoeg om een nieuwe levensfase in te gaan.’

Gaan we je nog zien, bijvoorbeeld als er een feestje is?

‘Ik weet het niet. Ik ben meer iemand voor een drankje aan de bar in beslotenheid. Dus voor iedereen die ik niet meer zal zien: ik bedank jullie voor twintig fijne jaren bij Griffioen en het genoten vertrouwen als voorzitter.  Ik wens jullie het allerbeste en natuurlijk nog heel veel plezier in de schietsport!’