Tonny benoemd tot Lid van verdienste
Tonny was jarenlang sportschutter bij SSV Griffioen, en is ook na het stoppen met de schietsport nog steeds actief als vrijwilliger. Als blijk van waardering voor haar tomeloze inzet en enthousiasme heeft het bestuur haar benoemd tot Lid van verdienste. Aanleiding voor een interview.
Hoe kwam jij in de schietsport terecht, Tonny?
‘Mijn man Cees was korporaal der mariniers. Hij schoot op de Leusderhei en bedacht dat we ook wel eens samen konden gaan schieten. Omdat hij veel zorg had aan zijn zieke tante kwam het er pas laat van, toen ik 48 en hij 52 jaar was. We werden lid van SV Leusden en gingen schieten op de hei met een AR-15 van de vereniging. Hartstikke leuk tot ze me een Garand gaven. “Goed schouderen”, zei Cees nog. De klap die volgde was keihard. Ik liet het wapen en vallen en zei: “Nooit meer.”’
Maar die klap maakte geen einde aan je schietcarrière?
‘Nee hoor, ik kocht een eigen AR-15 en later ook een SIG SG 550 aanvalsgeweer en een western revolver in .357 Magnum, waarmee ik .38 Wadcutters schoot. Cees kocht twee Kalasjnikovs en nog meer wapens die vooral veel herrie maakten. Ik zei wel eens: “Jij doet het voor de akoestiek”. Toen we ouder werden, namen we plaats achter de zogenaamde “ouwelullentafel” zodat we niet meer hoefden te liggen.’
En op een gegeven moment werden jullie vrijwilliger?
‘Dat klopt. Het begon met bardienst, eens per zes weken. Cees nam de keuken voor zijn rekening en ik de bar. Intussen hoorden we hoe druk Roy en Marijke voor de vereniging werkten: elke twee weken op vrijdagochtend deden ze onderhoud en maakten ze schoon. Toen wij met pensioen gingen, besloten we hen daarmee te helpen. Ook Joke Moes was altijd van de partij. En nog steeds. Ik denk al wel tien jaar. Joke heeft zelf nooit geschoten, maar is de weduwe van Henk, die ook actief was in de vereniging. Als schutter, maar ook als uitstekende timmerman en schilder.’
Twee jaar geleden overleed je man Cees. Wil je daar iets over vertellen?
‘Cees had hart- en nierfalen. Hartmedicatie mocht hij niet hebben vanwege zijn nieren, en dialyse voor zijn nieren kon zijn hart niet aan. Hij wilde de stoere marinier blijven en ging door met schieten tot hij het echt niet meer kon. Daarna gingen we op zondagochtend kijken wanneer er met historische wapens werd geschoten. Tot hij niet meer de kracht had om de trap te nemen. Op een avond wist hij dat zijn einde nabij was. Hij drukte me op het hart bij Griffioen te blijven. De volgende ochtend zou hij een injectie krijgen, maar dat was niet meer nodig. Hij sloot zijn ogen en vertrok. Ik heb zijn as uitgestrooid over de Leusderhei.’
Jij stopte vrij snel daarna met schieten, maar niet met Griffioen?
‘Ik kreeg allerlei fysieke kwaaltjes waaronder een gescheurde pees in mijn schouder. De lol in schieten verdween. Ook omdat Cees altijd alles deed: wapenonderhoud, de tassen inpakken, alles sjouwen. De eerste keer dat ik alleen kwam, had ik de AR15 bij me, maar munitie voor de Kalasjnikov. Dat soort dingen. Maar ik bleef actief bij Griffioen. Elke zaterdag ben ik hier, als secretaresse van Anita. En Marijke doet de ledenadministratie nog en heeft af toe werk voor me. Ik ken zowat iedereen hier en zij kennen mij. Ook kenden ze Cees, dus ik kan het af en toe nog over hem hebben. Dat is fijn.’
En nu ben je Lid van verdienste. Was dat een verrassing?
‘Enorm! Er zijn heel veel vrijwilligers die hard werken voor de vereniging, dus waarom ik? Maar ik vind het een grote eer. Dit zijn van die momenten dat je denkt: was Cees er nu nog maar, dit had hij moeten meemaken. Het geeft ook aan wat een fijne club SSV Griffioen is. Zodra ik binnenkom, pakt iemand de bureaustoel voor me omdat ik niet lang kan zitten op een houten stoel. Dan voel ik me de koningin die haar eigen troon krijgt.’
